Als straks de stad weer
het water rondt, zich vaster bindt
aan het Waterfront en
in kalme golfslag meedeint op
het haast vergeten ruisen der baren,
komen verhalen weer tot leven,
worden vuurtoren en bastion
door hun naam in oude
glorie herenigd.
Waar een betonnen vloot langs
kaai en baai naar
zijn ankerplaats vaart,
verrijzen sculpturen uit zand en steen,
vervaagt in de periferie, van
Vischpoort en Dolfinarium,
de grens tussen
vergaan en ontstaan.
In de branding van de oude stad,
spoelt een nieuwe skyline aan;
anders belicht,
groeit Harderwijk straks uit
tot eigen gedicht.