Door weer en wind getekend is ze opnieuw gehard tegen de tand des tijds. Ze
staat er weer als vanouds bij,een ferme en fiere vissersvrouw, die vertelt verder
over mannen en vrouwen, voor wie het leven om vier beginselen draaide:
het gezin, de kerk, de botter en de Zuiderzee, waarop de mannen en hun zonen
voeren.
De thuisblijvende vrouwen met hun kroost altijd in
afwachting van de terugkeer van de vloot,
met die specifieke ene boot.
‘Wachtend en biddend aan
de Kiekmure tot de kim
dat laatste zeil ook zou loslaten’
Benieuwd ook naar het resultaat van de
zaterdagse visafslag, of de vangst wel genoeg
zou opleveren voor het leven van
de komende week.
Het beeld op deze plek van de oude visafslag,
ziet over de haven uit, in de richting van
het oude zeegat en zij blijft altijd zien wie
gaat en wie komt.
Zij herdenkt in stilte het oude
leed en verlies, kent nog alle namen,
van hen die op zee zijn gebleven,
zal die voor altijd weten hier op
het Bargje aan de haven.
Uit voorbije verte is
hier een verte van
verhalen ontstaan.
28 april 2010