Zijn gedachten en beelden wezen hem
de weg in het doolhof van zijn domein.
Soms vertederend en soms heldhaftig,
eenzaam tegen zijn eigen windmolens.
Het park, randen van de binnenstad en
de buurtsuper vormden een platform voor
naamloze gedachten. Hij praatte niet
tegen muren, maar dovemansoren.
Hij zong, declameerde en riep op tot
een nieuwe wereldorde, zijn orde
en zijn raspende stem stal de argwaan.
Hij speelde, schreeuwde en huilde om zijn
onmacht, dat hij zijn razernij niet wist
te bezweren tegen zijn plaaggeesten.
Harderwijk, 11 februari 2017
Stadsgedicht naar aanleiding van het overlijden van Jan Alferink. Hij was een markante zwerver in Harderwijk.