Toen het vissersleven rond
de voormalige Zuiderzee
grotendeels voorbij was,
draaide ook Eibert,
zich om in woede.
De restanten van armoede
uit het verleden werden
geschrapt en afgebroken.
De open wonde in de stad
werd veelal dichtgeplakt,
met plonsbouw. Tot men inzag
dat wat straks weg is,
er ook morgen niet meer
zal zijn.
Laatste vissershuisjes werden
– zoals hier van de Vuldersbrink –
naar Enkhuizen versleept en
daar neergezet.
Het verleden krijgt er
de geur en kleur van toen
mee terug.
Oude maten geven opnieuw
stem aan wind en zee,
verhalen krijgen weer
een thuis.